O premio Nobel da Paz outórgase a aqueles individuos e grupos que se dedicaron a traballar pola paz entre países, a abolir ou reducir exércitos existentes, ou a promover conferencias internacionais de paz.
"Desde a Segunda Guerra Mundial, o premio Nobel da Paz outorgar principalmente para render homenaxe aos esforzos en catro aspectos importantes: control de armas e desarmamento, negociacións pola paz, democracia e dereitos humanos e traballo dirixido a crear un mundo mellor organizado e máis pacífico", segundo o Instituto Nobel noruegués.
O 9 de outubro o Comité Noruegués Nobel anunciou en Oslo que había "decidido que o Premio Nobel da Paz de 2009 outórguese ao presidente Barack Obama polos seus extraordinarios esforzos para fortalecer a diplomacia internacional e a cooperación entre os pobos. O Comité deu especial importancia á visión de Obama dun mundo sen armas nucleares e aos seus esforzos para logralo".
Obama aceptará o premio da paz no concello de Oslo o 10 de decembro. É o terceiro presidente de Estados Unidos galardoado con este premio mentres ocupa o cargo. Recibirá a medalla Nobel, un diploma persoal e un premio en metálico dun millón de dólares. O presidente doará o diñeiro a organizacións benéficas, segundo indicou o secretario de prensa da Casa Branca Robert Gibbs.
Ao anunciar a noticia, o comité dixo que "durante 108 anos, o Comité Noruegués do Premio Nobel ha procurado estimular precisamente esa política internacional e esas actitudes das que Obama é agora portavoz principal no mundo".
Ao anunciar a noticia, o comité dixo que "durante 108 anos, o Comité Noruegués do Premio Nobel ha procurado estimular precisamente esa política internacional e esas actitudes das que Obama é agora portavoz principal no mundo".
Cada ano outórganse cinco premios Nobel, o da Paz é un dos máis aclamados en todo o mundo e algúns dos anteriores galardoados son persoas que no século pasado recibiron gran respecto e tiveron importante influencia.
Con todo, en xeral sábese menos do fundador dos premios Nobel, un químico sueco do século XIX que amasó unha fortuna pola súa invención da dinamita, que daqueles que recibiron o premio. O curioso de que o premio da paz leve o nome do inventor da dinamita é que se creou o mito de que Alfred Nobel sentía en conciencia culpable e estableceu o premio como un acto expiatorio.
Con todo, Irwin Abrams, autor estadounidense de varios libros sobre o premio Nobel da Paz, desacredita tal mito, ao explicar que Alfred Nobel estaba estritamente interesado nas aplicacións civís do seu invento para a construción de canles, minería e construción comercial. Como moitos descubrimentos científicos, os enxeñeiros militares simplemente atoparon usos alternativos para o seu produto.
A creación do premio da paz non foi, de feito, a intención inicial de Nobel. Inventor autodidacta sen titulación universitaria, Nobel desexaba animar a outros que aspiraban a ser académicos, e por tanto, tiña previsto legar a súa fortuna a institucións suecas que outorgasen premios á física, a química, o medicamento e a literatura.
A creación do premio da paz non foi, de feito, a intención inicial de Nobel. Inventor autodidacta sen titulación universitaria, Nobel desexaba animar a outros que aspiraban a ser académicos, e por tanto, tiña previsto legar a súa fortuna a institucións suecas que outorgasen premios á física, a química, o medicamento e a literatura.
Máis tarde durante a súa vida, a súa amiga a baronesa austriaca Bertha von Suttner inspiroulle para que establecese un premio para quen tentaban facer a paz. Ela foi a principal organizadora dun movemento internacional de paz e autora da novela Die Waffen nieder! (Abaixo as armas!).
O testamento de Nobel indica que o premio da paz debe outorgarse á persoa "que máis faga ou cuxo traballo sexa o mellor para lograr a fraternidade entre os países, a abolición ou redución dos exércitos existentes ou a promoción de congresos pola paz".
Nalgunha ocasión o premio compartiuse entre partes que celebraron unha conferencia de paz. En 1973, Henry Kissinger de Estados Unidos e Lle Duc Tho de Vietnam do Norte foron designados por un acordo de cesamento do fogo que non chegou a manterse. Lle Duc Tho rexeitou o premio.
Con todo, "o traballo pola fraternidade entre os países" é unha das razóns frecuentemente citadas polo otorgamiento do premio, especialmente aos protectores de dereitos humanos. A primeira destas instancias produciuse cando Albert Lutuli gañou o premio polo seu traballo a favor dos dereitos civís en Sudáfrica en 1960.
Houbo varios casos desde entón, incluíndo a Martin Luther King Jr. (1964) por liderar o movemento de dereitos civís de Estados Unidos, Adolfo Pérez Esquivel (1980) polo seu traballo a favor dos dereitos humanos en América Latina, Lech Walesa (1983) pola súa loita polos dereitos dos traballadores en Polonia, o bispo Desmond Tutu (1984) pola súa loita contra o apartheid en Sudáfrica, o Dalai Lama (1989) polo seu traballo polos dereitos do pobo do Tíbet, e o bispo Belo (1996) polo seu traballo para protexer ao pobo de Timor Oriental (1996).
O primeiro premio Nobel da Paz outorgouse en 1901, cinco anos despois do falecemento de Nobel. Os premios anúncianse no mes de outubro, o mes que Nobel naceu, e preséntanse o 10 de decembro, o aniversario do seu falecemento. Algúns anos, o premio compártese entre varias persoas ou se outorga a organizacións. Algunhas veces o premio quedou deserto, como ocorreu habitualmente durante os anos de guerras mundiais do século XX.
As designacións fanas os membros do Comité Nobel, membros dos gobernos nacionais, membros doutras organizacións oficiais e anteriores galardoados. Xeralmente considéranse ao redor de 150 candidatos propostos.
O premio á paz sempre se anuncia o último e leva un agasallo en efectivo dun millón de dólares. Os premios presentáronse nunha sala do Instituto Nobel até 1947, data en que se trasladou o acto a unha sala máis ampla nun auditorio universitario. En 1990, o ano que Mikhail Gorbachev recibiu o premio, o acto trasladouse ao concello de Oslo, cun aforamento de máis de 1.000 persoas. Segundo o Instituto Nobel de Noruega, ninguén sabe con seguridade por que Alfred Nobel desexaba que o premio á paz en particular fose outorgado por un comité noruegués, ou cal foi a razón pola que este incluíu a Noruega nos procedementos dos premios Nobel.
Segundo Anne Kjelling, bibliotecaria do Instituto Nobel, fíxose un importante cambio en 1992. As regras estipulaban que o galardoado debía pronunciar un discurso expondo o seu traballo en seis meses desde a recepción do premio. Pero dado que a cerimonia de premios atraía a dignatarios estranxeiros así como a atención dos medios, o instituto decidiu que o discurso debía pronunciarse ese día.
Kjelling lembra que un dos discursos máis emotivos e populares foi o que pronunciase Elie Wiesel en 1986. Wiesel, sobrevivente dos campos de concentración nazis, dixo que "lembrar é un acto nobre e necesario".
Nos anos transcorridos desde o primeiro premio, este celebrouse dunha maneira que sen dúbida Nobel nunca imaxinou. David Morley, director canadense de Médicos sen Fronteiras (MSF), dixo que lle espertou a chamada telefónica dunha emisora de televisión ao cinco da madrugada cando a súa organización gañou o premio en 1999 e que lle entrevistaron nese mesmo momento. Comentou que en Canadá, tras a publicidade do premio, a recadación de fondos para MSF cuadriplicouse e que a súa organización agora ten maior visibilidade para os funcionarios gobernamentais.
O premio adoita ser polémico. O comité de selección de cinco acodes é nomeado polo parlamento noruegués, e en consecuencia a súa conformación ten influencia pola relativa fortaleza dos partidos políticos do devandito corpo.
En 1935, Carl von Ossietzky, un xornalista pacifista feito prisioneiro por Adolph Hitler, foi proposto como candidato por amigos que desexaban protexerlle. Non esperaban que fóra a gañar o premio, pero así ocorreu. Un ministro de Asuntos Exteriores noruegués e un ex primeiro ministro se recusaron do comité antes de incorrer na desaprobación do goberno nazi.
Desde entón, non se permitiu que ningún membro do goberno participe no comité. En 1977, unha regra prohibiu que os membros do parlamento poidan servir.
Posto que os procedementos do comité son secretos, sempre se producen preguntas sobre o por que se elixen a algúns dos galardoados e outros se eliminan. Gandhi nunca obtivo o premio á paz; Tolstoy nunca obtivo o premio de literatura.
Aínda que Nobel orixinalmente desexaba que o premio fóra a parar a persoas novas como incentivo, outorgouse con frecuencia a persoas maiores en recoñecemento de logros pasados. A idade media dos galardoados é de 63 anos. Con todo, en épocas recentes, a tendencia foi a elixir candidatos máis novos, e a idade media baixou a ao redor dos 50 anos. O comité quizá estea a tentar recoñecer a persoas suficientemente novas como para que continúen co seu traballo durante algún tempo.
A cerimonia do 10 de decembro en Oslo será un acto para os medios composto por unha gala, a presentación, discursos, unha cea real e un concerto de primeira orde. Dise que o galardoado Desmond Tutu lembraba con todo que o momento que máis gozou da súa cerimonia en 1984 foi cando o salón foi evacuado debido a unha ameaza á seguridade. Fose todos cantaban unha canción prol dereitos civís. O bispo di que gozou este momento máis que ningún outro porque o pasou con persoas comúns e correntes.
O testamento de Nobel indica que o premio da paz debe outorgarse á persoa "que máis faga ou cuxo traballo sexa o mellor para lograr a fraternidade entre os países, a abolición ou redución dos exércitos existentes ou a promoción de congresos pola paz".
Nalgunha ocasión o premio compartiuse entre partes que celebraron unha conferencia de paz. En 1973, Henry Kissinger de Estados Unidos e Lle Duc Tho de Vietnam do Norte foron designados por un acordo de cesamento do fogo que non chegou a manterse. Lle Duc Tho rexeitou o premio.
Con todo, "o traballo pola fraternidade entre os países" é unha das razóns frecuentemente citadas polo otorgamiento do premio, especialmente aos protectores de dereitos humanos. A primeira destas instancias produciuse cando Albert Lutuli gañou o premio polo seu traballo a favor dos dereitos civís en Sudáfrica en 1960.
Houbo varios casos desde entón, incluíndo a Martin Luther King Jr. (1964) por liderar o movemento de dereitos civís de Estados Unidos, Adolfo Pérez Esquivel (1980) polo seu traballo a favor dos dereitos humanos en América Latina, Lech Walesa (1983) pola súa loita polos dereitos dos traballadores en Polonia, o bispo Desmond Tutu (1984) pola súa loita contra o apartheid en Sudáfrica, o Dalai Lama (1989) polo seu traballo polos dereitos do pobo do Tíbet, e o bispo Belo (1996) polo seu traballo para protexer ao pobo de Timor Oriental (1996).
O primeiro premio Nobel da Paz outorgouse en 1901, cinco anos despois do falecemento de Nobel. Os premios anúncianse no mes de outubro, o mes que Nobel naceu, e preséntanse o 10 de decembro, o aniversario do seu falecemento. Algúns anos, o premio compártese entre varias persoas ou se outorga a organizacións. Algunhas veces o premio quedou deserto, como ocorreu habitualmente durante os anos de guerras mundiais do século XX.
As designacións fanas os membros do Comité Nobel, membros dos gobernos nacionais, membros doutras organizacións oficiais e anteriores galardoados. Xeralmente considéranse ao redor de 150 candidatos propostos.
O premio á paz sempre se anuncia o último e leva un agasallo en efectivo dun millón de dólares. Os premios presentáronse nunha sala do Instituto Nobel até 1947, data en que se trasladou o acto a unha sala máis ampla nun auditorio universitario. En 1990, o ano que Mikhail Gorbachev recibiu o premio, o acto trasladouse ao concello de Oslo, cun aforamento de máis de 1.000 persoas. Segundo o Instituto Nobel de Noruega, ninguén sabe con seguridade por que Alfred Nobel desexaba que o premio á paz en particular fose outorgado por un comité noruegués, ou cal foi a razón pola que este incluíu a Noruega nos procedementos dos premios Nobel.
Segundo Anne Kjelling, bibliotecaria do Instituto Nobel, fíxose un importante cambio en 1992. As regras estipulaban que o galardoado debía pronunciar un discurso expondo o seu traballo en seis meses desde a recepción do premio. Pero dado que a cerimonia de premios atraía a dignatarios estranxeiros así como a atención dos medios, o instituto decidiu que o discurso debía pronunciarse ese día.
Kjelling lembra que un dos discursos máis emotivos e populares foi o que pronunciase Elie Wiesel en 1986. Wiesel, sobrevivente dos campos de concentración nazis, dixo que "lembrar é un acto nobre e necesario".
Nos anos transcorridos desde o primeiro premio, este celebrouse dunha maneira que sen dúbida Nobel nunca imaxinou. David Morley, director canadense de Médicos sen Fronteiras (MSF), dixo que lle espertou a chamada telefónica dunha emisora de televisión ao cinco da madrugada cando a súa organización gañou o premio en 1999 e que lle entrevistaron nese mesmo momento. Comentou que en Canadá, tras a publicidade do premio, a recadación de fondos para MSF cuadriplicouse e que a súa organización agora ten maior visibilidade para os funcionarios gobernamentais.
O premio adoita ser polémico. O comité de selección de cinco acodes é nomeado polo parlamento noruegués, e en consecuencia a súa conformación ten influencia pola relativa fortaleza dos partidos políticos do devandito corpo.
En 1935, Carl von Ossietzky, un xornalista pacifista feito prisioneiro por Adolph Hitler, foi proposto como candidato por amigos que desexaban protexerlle. Non esperaban que fóra a gañar o premio, pero así ocorreu. Un ministro de Asuntos Exteriores noruegués e un ex primeiro ministro se recusaron do comité antes de incorrer na desaprobación do goberno nazi.
Desde entón, non se permitiu que ningún membro do goberno participe no comité. En 1977, unha regra prohibiu que os membros do parlamento poidan servir.
Posto que os procedementos do comité son secretos, sempre se producen preguntas sobre o por que se elixen a algúns dos galardoados e outros se eliminan. Gandhi nunca obtivo o premio á paz; Tolstoy nunca obtivo o premio de literatura.
Aínda que Nobel orixinalmente desexaba que o premio fóra a parar a persoas novas como incentivo, outorgouse con frecuencia a persoas maiores en recoñecemento de logros pasados. A idade media dos galardoados é de 63 anos. Con todo, en épocas recentes, a tendencia foi a elixir candidatos máis novos, e a idade media baixou a ao redor dos 50 anos. O comité quizá estea a tentar recoñecer a persoas suficientemente novas como para que continúen co seu traballo durante algún tempo.
A cerimonia do 10 de decembro en Oslo será un acto para os medios composto por unha gala, a presentación, discursos, unha cea real e un concerto de primeira orde. Dise que o galardoado Desmond Tutu lembraba con todo que o momento que máis gozou da súa cerimonia en 1984 foi cando o salón foi evacuado debido a unha ameaza á seguridade. Fose todos cantaban unha canción prol dereitos civís. O bispo di que gozou este momento máis que ningún outro porque o pasou con persoas comúns e correntes.
No hay comentarios:
Publicar un comentario