1. Xaneiro: Ano Internacional da Astronomía.
En 1609, Galileo Galilei construíu o seu primeiro telescopio e comezou a realizar observacións do ceo. As súas investigacións cambiaron para sempre como vemos o Universo e como nos vemos a nós mesmos. Para conmemorar os 400 anos dese feito histórico, o 19 de decembro de 2007, a ONU proclamou 2009 Ano
Internacional da Astronomía. Durante este ano, planetarios, observatorios, museos de ciencia, asociacións astronómicas, científicos, astrónomos afeccionados e divulgadores científicos realizaron unha infinidade de actividades por todo o globlo para popularizar a astronomía. A inauguración do AIA realizouse en París entre os días 15 e 16 de xaneiro, reunindo a relatores de primeira clase. Entre as actividades do AIA09 máis destacadas están as 100 horas de astronomía, que do 2 ao 5 de abril uniu a curiosos, afeccionados e profesionais da astronomía de máis de 100 países en actividades divulgativas. En España, rexistráronse máis de 300 actividades. Un dos proxectos máis interesantes das 100 horas foi A volta ao mundo en 80 telescopios, unha retransmisión en directo a través de Internet que conectou aos observatorios máis importantes do mundo. No ámbito educativo, o AIA realizou unha iniciativa cooperativa para calcular o radio da Terra. En España, o ano clausurouse cunha cerimonia realizada en Granada coa participación de grupos musicais.
2. Febreiro: Dous satélites artificiais colisionan en órbita.
O lixo espacial é un problema crecente que pode chegar a ameazar o futuro da exploración espacial. As axencias espaciais dedican recursos para catalogar e seguir a órbita de pequenos anacos de satélites, lanzadores e mesmo parafusos e luvas que se perderon durante misións tripuladas. O 10 de febreiro de 2009 dous satélites chocaron a 790 km de altura, sobre Siberia, a unha velocidade relativa de 11 km/s. Tratábase da primeira colisión rexistrada de dous satélites artificiais intactos. O Iridium 33 e Kosmos 2251 crearon unha nube de detritus de máis de 500 pedazos. O principal problema desta nube de lixo espacial é que ao ser de órbita alta, a fricción atmosférica é pouca, e tardarán moito tempo en re-entrar. Aínda que a NASA descartou que sexa un problema directo para a Estación Espacial Internacional (que orbita a unha altura menor, a 400 km), hai outros satélites que poderían verse afectados.
3. Abril: Descuberto un planeta extrasolar con dúas veces a masa da Terra.
A procura de planetas similares á Terra segue sendo un dos campos máis competitivos da astronomía, tanto polo interese científico como polo público. En febreiro, anunciouse o descubrimento de COROT-Exo-7b, un planeta extrasolar con tan só 2 veces o diámetro da Terra e cunha masa de entre 5 e 7 veces a do noso planeta. Pero unhas semanas despois, outro equipo de astrónomos europeo anunciou o descubrimento do planeta extrasolar con menor masa descuberto até agora. Trátase de Gliese 581 e e posúe soamente dúas veces a masa da Terra. Posúe un período de translación de 3 días (a Terra tarda un ano en dar unha volta ao redor do Sol). Isto significa que Gliese 581 e está moi preto da estrela. O planeta extrasolar orbita contorna a unha anana vermella situada a 20 anos luz do Sistema Solar. Chamada Gliese 581, aloxa a un dos poucos sistemas planetarios coñecidos, xa que con anterioridade descubríronse outro tres planetas extrasolares.
En novembro anunciouse a detección de vapor de auga, metano e dióxido de carbono na atmosfera dun planeta extrasolar similar a Júpiter, o HD 209458 b, o que supón a segunda detección de moléculas nun planeta extrasolar. Este tipo de investigacións son clave, porque probablemente a detección dun planeta extrasolar con ambiente apto para a vida realícese a través do estudo das súas atmosferas (actualmente, a fotografía directa é tecnicamente inviable coa nosa tecnoloxía).
En decembro, un equipo estadounidense anunciou a detección dun planeta de 5 veces a masa da Terra virando ao redor da estrela 61 Virginis. Esta estrela é de tipo similar ao Sol e está situada tan só a 28 anos luz (na veciñanza solar, xa que a nosa galaxia ten un diámetro de 100 mil anos luz). A importancia deste descubrimento é que os outros planetas de poucas masas terrestres orbitan a estrelas diferentes ao Sol.
4. Mayo: A reparación do Telescopio Espacial Hubble.
Sen dúbida, unha das noticias espaciais do ano foi a misión de reparación do Telescopio Espacial Hubble. Lembremos que tras o accidente do Columbia en 2003, desaconsellouse a reparación do Hubble por cuestións de seguridade (en caso de problemas coa protección térmica do shuttle, non poderían recorrer á axuda da Estación Espacial Internacional, ao ter órbitas moi diferentes). Ademais, a NASA decidiu retirar de servizo a frota de transbordadores en 2010 para investir os fondos no programa Constelación. Así, en 2005, a NASA retira os fondos para a reparación do Hubble, prevista inicialmente para 2006. A reacción da comunidade científica non se fixo esperar. Pero os responsables da NASA e o Congreso estadounidense atopouse cunha oposición inesperada: cidadáns de todo o mundo que non estaban dispostos a que deixasen morrer ao instrumento científico máis popular da Historia. Así, en 2006, e cun novo administrador xeral, a NASA anuncia que finalmente reparará o Telescopio Espacial.
A 4ª Misión de Servizo fixouse para outubro de 2008, pero un fallo nunha ordenador clave do Hubble obrigou a atrasar o lanzamento do transbordador para preparar a súa reparación. Finalmente, o 11 de maio de 2009, o Atlantis partiu de Cabo Cañaveral para reparar o Telescopio Espacial por última vez. Durante cinco camiñadas espaciais, os astronautas instalan con éxito a Wide Field Camera 3 (Cámara de Gran Campo, WFC3) e o Cosmic Origins Spectrograph (Espectrógrafo de Orixes Cósmicas, COS); reparáronse a Advanced Camera for Surveys (Cámara Avanzada para Catálogos, ACS) e o Space Telescope Imaging Spectrograph (Espetrógrafo de Imaxes do Telescopio Espacial, STIS). Tamén repararon os giróscopos, indispensables para o apuntado do telescopio. O 19 de maio de 2009, os astronautas despedíronse do Telescopio Espacial Hubble.
En setembro de 2009, o Telescopio renovou as súas actividades científicas e publicou as primeiras imaxes tras a reparación. Espérase que o Hubble continúe en boas condicións até polo menos 2014.
5. Xullo: Fotografiados os lugares de alunizaxe do programa Apolo.
Tras a emisión dun controvertido documental na cadea estadounidense Fox no ano 2001, deuse pistoletazo de saída á popularización do que se coñece hoxe en día como a conspiración lunar e que a través de Internet fíxose popular. En 2009 cumpríronse 40 anos da conquista lunar, evento que se celebrou con diversos eventos e programas especiais nos medios de comunicación. Para conmemorar a fazaña do Apolo 11, e de paso despexar dúbidas, a NASA publicou as primeiras fotografías dos lugares de aterraxe do programa Apolo.
As imaxes dos lugares de aluaxe dos todos os Apolo que chegaron á superficie lunar: o 11, 12, 14, 15, 16 e 17. As fotos obtivéronse entre 11 e 15 de xullo de 2009 pola sonda Lunar Reconnaissance Orbiter (Orbitador de Recoñecemento Lunar, LRO) en órbita lunar desde o 23 de xuño de 2009. Nas imaxes identifícanse claramente os módulos lunares, instrumentos científicos e mesmo os camiños que deixaron os astronautas destas misións.
6. Xullo: Impacto sobre Xúpiter descuberto por un aficionado.
Actualmente, os impactos planetarios son parte do imaxinario colectivo, en parte pola teoría de Luís e Walter Álvarez sobre a desaparición dos dinosauros, e especialmente tras a estrea das películas Deep Impact e Armageddon. Con todo, fai un par de décadas, e a pesar de que a superficie lunar está completamente craterizada, os geólogos eran moi reticentes a aceptar que os impactos de asteroides e cometas xogasen un papel importante. Un dos geólogos planetarios convencido desa importancia era Eugene Shoemaker. En 1993, Eugene, a súa muller Carolyn e o astrónomo David Levy descobren o seu noveno cometa. Este novo cometa é moi peculiar, porque nas imaxes aparece como un colar de perlas: o seu núcleo hase desintegrado en varios anacos. A razón Júpiter capturara ao planeta na década dos 70 e as forzas de marea rompérono. O máis interesante: o cometa que acaban de descubrir vai obrigar a que os geólogos planetarios reconsideren o seu escepticismo sobre os impactos, porque o cometa Shoemaker-Levy 9 impactaría en Júpiter poucos meses despois, en xullo de 1994.
Para observar o evento créase unha campaña internacional co único precedente do paso do cometa Halley en 1982: sondas espaciais, telescopios espaciais, observatorios e telescopios de afeccionado únense para tentar rexistrar os impactos. Detectaranse? O Shomaker-Levy 9 deixa pampa á comunidade astronómica, deixando tras de si marcas claramente visibles con telescopios de afeccionado. Calcúlase que o evento máis importante, o impacto do fragmento G, liberou 6 millóns de megatones e deixou unha mancha escura de 12 mil quilómetros de diámetro, o tamaño da Terra.
Era a primeira vez na Historia que se rexistraba un impacto nun planeta. Os geólogos planetarios tamén aprenderon moitas leccións e fixéronse algunhas preguntas crave: Podería ocorrer na Terra? Con periodicidade ocorren? O evento impulsou varios programas de catalogación de asteroides potencialmente perigosos para a Terra... e algunha que outra película.
Xusto 15 anos despois deste impacto, o 19 de xullo de 2009, o astrónomo afeccionado Anthony Wesley obtivo imaxes onde descobre unha mancha escura en Júpiter. Debido á importancia do fenómeno, incluso o Telescopio Espacial Hubble fai un paréntese nas operacións de comprobación e calibración tras a súa reparación para observar os impactos. A mancha ten características similares ás do Shomaker-Levy 9: o impacto ocorre en latitudes altas, próximas ao polo; produce unha mancha negra visible con telescopios de afeccionado; detéctase tamén no infravermello, mostra da calor xerada tras o impacto. Con todo, esta vez non houbo preaviso e descoñécese a orixe do corpo que chocou. Probablemente tratouse dun obxecto celeste duns poucos centos de metros de diámetro.
Os astrónomos e geólogos planetarios tiñan un só evento histórico, pero agora dispoñen de dous impactos en dúas décadas. Son máis comúns do que pensamos? A nova mancha deixou de ser visible en pouco menos dun mes. Isto podería explicar por que pasaron desapercibidos anteriormente.
7. Septembro: Comité Augustine: a NASA non pode cumprir cos seus obxectivos.
A Axencia Espacial estadounidense atravesa unha crise continua desde o fin do programa Apolo. Durante a carreira espacial EEUU chegou a destinar un 4% dos seus orzamentos públicos. Pero tras a conquista da Lúa, a Axencia viu recortada o seu financiamento e a ambición dos seus programas tripulados. Os transbordadores foron un fracaso económico, e cunha taxa de accidentes tan alta (dous accidentes mortais en menos de 200 voos) a súa substitución é urxente e necesario. Para resolver este problema, en 2004 a Administración Bush presenta a Nova Visión da Exploración Espacial. Os plans inclúen a retirada dos transbordadores unha vez finalizada a Estación Espacial en 2010; o deseño e construción dun novo foguete e dun novo vehículo non reutilizable que deberían entrar en servizo en 2014. Todo co obxectivo de regresar á Lúa en 2020 e obter a experiencia para expor unha futura viaxe tripulada a Marte.
Para facer realidade a Nova Visión, a NASA pon en marcha o Proxecto Constelación, para desenvolver a nova xeración de naves espaciais: os foguetes lanzadores Ares I, IV e V; a cápsula Orión; e un novo módulo lunar. O ambicioso programa tópase con problemas técnicos e de financiamento. Así, tras a histórica vitoria de Barack Obama, a nova administración solicita en maio de 2009 elixe a un afroamericano, Charles Bolden como novo administrador xeral da NASA e solicita un novo informe para reevaluar a exploración espacial. En setembro, a chamada Comisión Augustine publica as conclusións preliminares.
A Comisión estima que os transbordadores deberán estar en servizo até 2011 para cumprir co calendario de compromisos adquiridos, e quizais deba atrasarse a súa retirada ata que estea listo unha substitución (pola contra, EEUU non terá capacidade para enviar tripulacións a órbita e dependerá das naves rusas).
A Estación Espacial Internacional aínda depende dos transbordadores, e desaconsellan abandonala antes de 2020.
Suxiren abandonar o desenvolvemento do foguete de menor potencia, Ares I, apostando por lanzadores privados, e destinar os recursos ao desenvolvemento do potente Ares V.
O problema é que se esperaba liberar os fondos destinados ao mantemento da Estación Espacial e os transbordadores para o Programa Constelación. A Comisión entende que co orzamento actual, o plan de volver á Lúa non é alcanzable.
O comité propuxo unha alternativa máis realista, denominada «camiño flexible»: en lugar de volver á Lúa e logo ir a Marte, propoñen marcarse obxectivos menos ambiciosos, como ir aos puntos de Lagrange ou visitar un asteroide.
A pelota está agora sobre o tellado da administración Obama, que deberá tomar unha decisión, contando co apoio do Congreso, que é quen aproba os orzamentos. De momento, o 28 de outubro de 2009 lanzouse o Ares I-X, o primeiro foguete de proba desta serie.
8. Novembro: a sonda LCROSS impacta na Lúa e confirma a existencia de xeo de auga.
A auga en Marte e a Lúa son noticias recorrentes desde fai máis dunha década. Atopala en abundancia daría moitos argumentos ás axencias espaciais para enviar máis misións, mesmo tripuladas. En 1998, os resultados preliminares do instrumento Neutron Spectrometer (Espectrómetro de Neutróns, NS) da sonda Lunar Prospector suxeriron que existía auga nos polos lunares, pero descoñecíase en que cantidade. Crese que na lúa e Mercurio existen cráteres onde hai noite perpetua e a auga de impactos cometarios podería conservarse. Para tratar de confirmalo, en setembro de 1998 a NASA realizou un impacto controlado da Lunar Prospector no polo lunar. O plan era detectar a auga con telescopios terrestres no material eyectado tras o impacto. Con todo, non o conseguiron.
A primeira sorpresa chegou en setembro de 2009, cando a sonda india Chandrayaan-1 detectou auga en latitudes altas da Lúa co instrumento o instrumento M3, construído pola NASA. Con todo, as cantidades existentes serían minúsculas. Semanas despois, en outubro de 2009 e once anos despois do impacto do Lunar Prospector, a NASA volveu tentalo. Esta vez, coa sonda Lunar CRater Observation and Sensing Satellite (Satélite de Observación de Cráteres e Sondaxe Lunar, LCROSS). A análise da nube de material lunar eyectada polo impacto da etapa Centaur confirmou a existencia de auga no polo lunar. Trataríase de 100 kg de auga en forma de xeo. Os geólogos planetarios comparan a cantidade de auga no cráter Cerberus coa dispoñible no Deserto de Atacama na Terra: non é para tirar foguetes (nunca mellor devandito) pero aínda así é un descubrimento significativo.
9. Novembro: o CERN reinicia o LHC.
O proxecto científico máis complexo da historia, o LHC, comezou por fin a funcionar en novembro de 2009, tras o primeiro parón sufrido en 2008 e o segundo, a comezos de ano. A poucas semanas de estar en marcha, xa produciu colisións de párticulas a enerxías marca. O Large Hadron Collider (Gran Colisionador de Hadrones, LHC) é o acelerador de partículas máis potente, construído en Suíza e operado polo CERN (Organización Europea para a Investigación Nuclear). O obxectivo do LHC é chocar pares de partículas a grandes enerxías para tentar detectar novas partículas subatómicas e avanzar na comprensión da Física. Os físicos están a pór a proba o Modelo Estándar de Partículas, unha teoría que explica as partículas e forzas coñecidas, salvo a forza de gravidade. Os físicos buscan probas da existencia do Bosón de Higgs. O Modelo Estándar predicir a súa existencia e explicaría por que hai partículas que non teñen masa (como os fotóns) e outras si, pero até agora non foi observada. Atopar ao Bosón sería unha lombeirada ao Modelo.
Pero os físicos esperan que os descubrimentos máis interesantes do LHC sexan precisamente aqueles que non esperamos: os astrofísicos estarían moi compracidos si o acelerador déselles pistas sobre a natureza da materia escura. En relación a esta, en decembro de 2009 un equipo estadounidense anunciou a posible detección de partículas asociadas á materia escura. Nunha mina situada Minnesota a 700 metros de profundidade instalouse unha serie de detectores de partículas masivas de interacción débil, asociadas á materia escura. Estas partículas, chamadas WIMPs, terían unha masa significativa pero serían moi difíciles de detectar en laboratorio porque non interactuarían coa materia ordinaria. O equipo posúe algúns eventos que aínda non son estatisticamente significativos, e non descartan que sexa ruído. As afirmacións extraordinarias requiren probas extraordinarias, e no pasado, moitos anuncios descubrimentos sorprendentes en roldas de prensa quedaron en fracasos (como o caso da fusión fría ou o meteorito de Marte).
10. Dicembro: Novo Campo Profundo do Telescopio Espacial Hubble.En 2004, o Telescopio Espacial Hubble publicou a imaxe máis profunda obtida até ese momento, o Campo Ultraprofundo do Hubble. Tratábase dunha imaxe dunha minúscula rexión do ceo obtida no rango visible da luz. Con 11 días de exposición continua, o Hubble detectou un 10 mil galaxias, as máis afastadas observadas polos humanos. A fotografía é unha combinación dun total de 800 exposicións obtidas coa Cámara Avanzada para Catálogos (ACS) e a Cámara do Infravermello Próximo e Espectrómetro Multi-obxecto (NICMOS) durante o 24 de setembro de 2003 e o 16 de xaneiro de 2004.
Tras a reparación do Telescopio Espacial, os astrónomos dirixiron de novo a súa vista ao Campo Ultraprofundo, para observalo cos novos instrumentos. A Cámara de Gran Campo 3 (WFC3) observa no rango infravermello próximo, en lugar de en o visible, permitindo observar galaxias aínda máis distantes. Tras catro días de observación continua en agosto de 2009, a nova imaxe do Campo Ultraprofundo do Hubble desvelada en decembro mostra, novamente, as galaxias máis afastadas xamais observadas. Segundo estiman os astrónomos, as máis distantes terían só 600 millóns de anos tras a Gran Explosión.
