A orixe do Oso Polar

Un raro fósil de oso polar descuberto en Noruega en 2004 converteuse nun tesouro de información esencial sobre a idade e as orixes evolutivas da especie, hoxe moi ameazada polo quecemento global.

Un estudo realizado por investigadores da Universidade Estatal de Pensilvania, a Universidade de Buffalo, a de Oslo, e outras institucións, está a colocar no seu lugar as pezas crave do crebacabezas da historia evolutiva dos osos polares e os osos pardos, incluíndo a súa resposta ante os cambios climáticos do pasado.
Os resultados deste estudo confirman que o oso polar é unha especie evolutivamente moza que se separou dos osos pardos fai uns 150.000 anos e evolucionou moi rapidamente durante o Pleistoceno tardío, adaptándose probablemente á apertura de novos hábitats e fontes de alimento en resposta a cambios climáticos xusto antes do último período interglacial.

Moi poucos fósiles de osos polares foron achados, o que conduciu a unha ampla variedade de estimacións sobre cando e como exactamente evolucionaron. O feito de que estes osos vivan no xeo, fai que a miúdo os seus cadáveres caian ao fondo do océano. Os seus corpos non se depositan nos sedimentos como si sucede cos doutros mamíferos. Con todo, en 2004, un geólogo islandés atopou no arquipélago noruegués de Svalbard un fósil raro e ben conservado, de 110.000 a 130.000 anos de idade, consistente nunha mandíbula e un dente.
O fósil foi desde entón obxecto dunha longa serie de análise, que culminou na secuenciación do seu xenoma mitocondrial completo.
Aínda que os antigos osos polares sobreviviron a unha época calorosa no pasado, os actuais poden ter unha menor capacidade de adaptación, debido a que están moi especializados, e ben adaptados morfológica, fisiológica e conductualmente a vivir no bordo do xeo ártico, subsistindo dunhas poucas especies de focas.