ALBA: resultado de Copenhague é unha ameaza para a humanidade

ALBA: O debate nestes escenarios non pode estar reducido aos intereses económicos dun pequeno grupo (foto: teleSUR). Tras finalizar o Cume de Copenhague, que se alargou por un día, a Alianza Bolivariana pronunciouse sobre o resultado desta reunión que excluíu aos países pobres e culminou cun acordo que non cumpre os obxectivos princiaples da cita.

Os países que integran a Alianza Bolivariana para os Pobos da nosa América (ALBA) denunciaron a ameaza que significa para toda a humanidade o resultado do cume climático realizada en Copenhague, Dinamarca, onde non se logrou ningún dos obxectivos primarios fixados para a cita.
"Este proceso antidemocrático, non recoñeceu a igualdade de todos; turbio e pouco transparente, exclusivo (deseñado para asegurar as posicións dun pequeno grupo de países)", indica a declaración emitida pola Alianza.
Sinala o texto que a característica fundamental deste "lamentable desencontro", é que un selecto grupo de países estivo a producir liñas para un acordo paralelo ao Protocolo de Kioto, que debía rexer as discusións, coordinado e convocado por Dinamarca, co que excluíron ás grandes maiorías do mundo ao establecer como criterio a existencia de países de primeira e países de segunda.
"É claro que non podemos considerar o Cambio Climático sen considerar o cambio do sistema. O modelo de produción e consumo capitalista está a levar a un punto de non retorno a vida no planeta, resulta un momento crucial da historia humana e o debate nestes escenarios non pode estar reducido aos intereses económicos dun pequeno grupo", agrega o documento.
A continuación, teleSUR transmite de forma íntegra a declaración da ALBA: Declaración política dos países ALBA

Os países que integramos ALBA, denunciamos ante o mundo a ameaza que significa para o destino da humanidade o resultado desta Conferencia de Nacións Unidas, celebrada en Copenhague.
En primeiro lugar, foi un proceso de negociacións viciado pola violación dos principios esenciais do sistema multilateral. Este proceso antidemocrático, non recoñeceu a igualdade de todos; turbio e pouco transparente, exclusivo (deseñado para asegurar as posicións dun pequeno grupo de países).
O Cambio Climático non pode ser un sistema desarticulado dos principios da Carta de Nacións Unidas: este proceso carece de lexitimidade, pois violentou todos os principios do multilateralismo e da Carta das Nacións Unidas, sobre todo o da igualdade soberana entre todos os Estados.
A característica fundamental deste lamentable desencontro, é que un pequeñísimo grupo de países, coordinado e convocado por Dinamarca, estivo desde hai varias semanas producindo liñas para un acordo, que unilateralmente denominaron "Partes Interesadas", excluíndo ás grandes maiorías do mundo, establecendo como criterio a existencia de países de primeira e países de segunda.
Mentres a Presidencia da COP-MOP enviou aos países a retomar os grupos de contacto, para avanzar na redacción e limpeza dos textos aprobados polas Partes como base da negociación, ao mesmo tempo, o Primeiro Ministro danés convocaba aos Presidentes dun grupo de países a redactar un documento ás costas do mundo.
Outra ratificación do excluínte que foi este evento é a convocatoria a un grupo de Presidentes a portas pechadas, sen participación da maioría e sen explicar os criterios desta elección.
É claro que non podemos considerar o Cambio Climático sen considerar o cambio do sistema. O modelo de produción e consumo capitalista está a levar a un punto de non retorno a vida no planeta, resulta un momento crucial da historia humana e o debate nestes escenarios non pode estar reducido aos intereses económicos dun pequeno grupo.
Até agora é pouco o que se logrou, con todo a preservación do réxime climático vixente: Convención Marco de Nacións Unidas sobre Cambio Climático e o Protocolo de Kioto, é unha plataforma importante para avanzar na defensa da vida. Aquí temos un acordo político mundial importante, onde todos coincidimos en que o Cambio Climático é un problema que hai que atender de forma urxente. Onde os países que son responsables históricos do problema aceptaron asumir compromisos de redución de emisións cuantificadas (individuais e agregadas) para baixar as emisións a niveis que permitan que se controle o problema.
O actual escenario retrocede dramaticamente e pretende que esquezamos o protocolo de Kioto. Neste Cume non logramos acordos naqueles puntos que están relacionados coas obrigacións dos países desenvolvidos: establecer metas de redución de emisións ou fixar un segundo período de compromisos para o protocolo de Kioto.
Hai ofertas sobre a mesa, pero ningunha comparable entre si. Estados Unidos non quere comprometerse sobre unha base de esforzos comparable cos outros países desenvolvidos. Os desenvolvidos viñeron a esta reunión cunha axenda previa, e violentan todo procedemento democrático para tratar de impola.
No Plan de Acción de Bali, aprobado en 2007, acordouse que os países desenvolvidos terían OBRIGACIÓNS de mitigación ás cales se sumarían as ACCIÓNS de mitigación, voluntarias, dos países en vías de desenvolvemento.
Agora, os países desenvolvidos abocáronse a malinterpretar o Plan de Bali durante dous anos, para tratar de utilizar esa manifestación nosa de vontade para sumar esforzos, como unha vía para transferirnos as súas obrigacións. Os esforzos e a vontade de mitigación de países en vías de desenvolvemento non se pode usar como unha vía para manipularnos e dicirnos, despois de que destruíron ao mundo, que agora nos toca a nós mitigar para que eles poidan seguir contaminando, destruíndo, sobre a base dos seus patróns explotadores de produción e de consumo.
Aquí hai tamén un tema de principios. Os países en vías de desenvolvemento somos nacións dignas, soberanas, vítimas dun problema que non causamos. Este principio moral, fundado sobre as responsabilidades históricas, é a razón pola cal os países desenvolvidos deben prover recursos suficientes, para a completa implementación dos principios da Convención.
A crise ambiental resultante do incremento das temperaturas na atmosfera, é consecuencia do sistema capitalista, do prolongado e insustentable patrón de produción e de consumo dos países desenvolvidos, da aplicación e imposición ao resto do mundo dun modelo de desenvolvemento absolutamente depredador, e da falta de vontade política para o cumprimento pleno e efectivo dos compromisos e obrigacións previstas na Convención e o Protocolo de Kioto.
Os países desenvolvidos han sobreexplotado o espazo atmosférico. Esta débeda climática no marco máis amplo da débeda ecolóxica comprende tanto unha débeda de emisións como unha débeda de adaptación, que debe ser honrada polos países desenvolvidos. Non se trata dunha caridade, nin dunha esmola, nin dunha dádiva, senón dunha obrigación xuridicamente vinculante.
Os países do anexo I acumularon en gastos militares no ano 2008 a suma de 1.123 mil millóns de dólares. Estados Unidos gastou 711 mil millóns de dólares no ano 2008, segundo a solicitude de orzamento para o ano fiscal 2009, o cal inclúe 170 mil millóns de dólares para operacións militares en curso en Iraq e Afganistán. Por iso, o mundo sabe que teñen capacidades, o que non teñen é vontade política de responder aos seus compromisos e obrigacións internacionais para a loita contra o Cambio Climático. Pretenden utilizar e abusar das necesidades dos máis pobres para forzar acordos ilegais.
Hoxe a través dos mercados de carbono queren, aqueles que causaron o Cambio Climático, seguir contaminando, mentres que a carga da redución das emisións traspásase aos países en desenvolvemento. Pensaron que en Copenhague poderían convencernos de comprarnos o seu dereito a contaminar, ofrecían a cambio promesas de diñeiro miserables.

1. Denunciamos con forza e solicitamos impugnar os documentos xerados pola Presidencia da COP, sen mandato das partes, que nos manifestamos abertamente en contra dos grupos de amigos do Chair. A Presidencia non garantiu igualdade de participación en todos os niveis, mesmo a nivel Presidencial.
2. Reiteramos o noso compromiso coa loita contra o Cambio Climático, cos principios da Convención e coa validez, agora máis que nunca, do Protocolo de Kioto, cuxo contido consideramos é perfectible con decisións das partes e acordos subseguintes, pero que non debemos deixar morrer. A complexidade das negociacións recentes demostrounos que os intereses económicos en pugna non permitirán un acordo si os países desenvolvidos non aceptan respectar os principios.
3. En tal sentido, expresamos a nosa vontade política de continuar traballando no marco da Convención e do Protocolo de Kioto. O relanzamento destas negociacións debe ser sobre a base do respecto, a inclusión, a transparencia e a lexitimidade.
4. Rescatamos que, mentres a Conferencia fracasaba de forma irreversible, íanse sumando as voces nas rúas dos mozos que saben que o futuro lles pertence, que denunciaron con forza as manobras dos desenvolvidos e saben que a loita continúa. Sumámonos ás súas voces e ás súas protestas, saudámolas e apoiámolas. O pobo debe seguir vixiante.

Hoxe máis que nunca, ante as lamentables manobras que se practicaron en Copenhague por mezquinos intereses económicos, reiteramos que non hai que cambiar o clima, hai que cambiar o sistema!