Sostenibilidade española para Copenhague

A Lei de Economía Sustentable supón unha clara mellora na filosofía política do Goberno. Desafortunadamente, non servirá para sacar á economía da crise, porque ao mesmo tempo que propón esta lei, o Goberno empeora a fiscalidade do aforro, busca o enfrontamento con quen crean emprego, segue expandindo o gasto público e se enquista nunha lexislación laboral a medio camiño entre o falangismo e o sindicalismo socialista máis rancio.

Pero non hai que esquecer que a idea inicial desta lei era transformar o modelo económico a golpe de mandatos. O Goberno e o séquito de aduladores que lle segue estaban convencidos de que non había que escatimar recursos para levar a cabo un proxecto de trasformación social dirixido desde a cúspide do poder político co obxectivo de alcanzar sustentabilidade financeira, empresarial e ambiental.
Co historial do Goberno, unha lei deste tipo podía ser algo así como o tiro de grazas á moribunda economía española. Con todo, si exceptuamos o novo intento de patada na porta dixital, os ministros souberon ladrar moito e morder moi pouco, deixándonos en paz na resolución das nosas crises particulares e limitándose a incentivarnos na procura de solucións.
É moi posible que o que a Zapatero pedíalle o corpo fose unha nova volta de porca ao intervencionismo, o seu aceno de identidade durante o últimos seis anos. Con todo, tamén resulta máis que probable que cando os membros do Goberno puxéronse a contar os fondos dos que dispuñan désense conta de que xa non lles quedaba nada por gastar.
Puíranllo todo en proxectos inútiles. Como dicía Margaret Thatcher, o problema do socialismo é que eventualmente queda sen fondos. Ao final, todo quedou nunha operación de imaxe e de creatividade orzamentaria.

Na súa vertente ambiental, o Goberno renuncia á imposición de novas cotas e impostos verdes, como estaba inicialmente previsto, e inclínase por ofrecer deducións fiscais naqueles investimentos que o Goberno considera suficientemente verdes.

Oxalá que esta sexa a nova liña do Executivo. De ser así, hai moitas materias ás que aplicar a sobrevinda filosofía sustentable con verdadeiras posibilidades de éxito.

Un claro exemplo atopámolo no sector eléctrico, onde o propio Goberno chegou a recoñecer que o mecanismo do déficit tarifario, producido principalmente polas elevadas curmás pagas ás enerxías verdes, "está a afectar profundamente ao sistema e pon en risco, non só a situación financeira das empresas do sector eléctrico, senón a sustentabilidade mesma do sistema [...], resulta insustentable e ten graves consecuencias, ao deteriorar a seguridade e capacidade de financiamento dos investimentos necesarios para a subministración de electricidade nos niveis de calidade e seguridade que demanda a sociedade española".

Deduccións fiscais

Outro campo ao que implementar a nova filosofía do Goberno é ás políticas sobre o cambio climático. En lugar de seguir malgastando recursos no moribundo Protocolo de Kioto, que non reporta beneficios climáticos apreciables pero custa miles de millóns aos ricos e enerxía máis cara aos pobres, o Goberno podería aplicar a solución que adoptou na súa lei pero que até agora rexeitara.
Trátase de introducir todo tipo de deducións fiscais ás empresas que substitúan tecnoloxías antigas por tecnoloxías máis modernas e menos emisoras de CO2. Por moito que desguste ao ecoloxismo radical, esta medida é infinitamente menos custosa e prexudicial, á vez que supón un incentivo moito maior para as empresas que o establecemento de impostos ao CO2 ou racionamentos que se establecen ao son da negociación e a arbitrariedade políticas.
A medida podería complementarse con outras como a potenciación dos sumidoiros de CO2, como xa se fixo no marco do acordo Asia-Pacífico con solucións como a plantación de árbores.
Esta podería ser a gran achega do Executivo español ao cume de Copenhague. Nun momento no que os países pobres han posto o berro no ceo polo intento de EEUU, Reino Unido e Dinamarca de porlles un teito de emisións por habitante de case a metade do que se outorga aos países ricos, no que as teorías máis catastrofistas quedaron desacreditadas debido ao Climategate, no que o quecemento nos deu unha importante tregua de case doce anos sen subida de temperaturas e no que as nosas economías non están como para malgastar recursos ao estilo Kioto, a nova sustentabilidade ambiental española fundamentada en conceder beneficios fiscais ás empresas que reduzan emisións podería converterse na estrela do Cume.